Bez kategorii

W środę wyleci ze Seattle, w czwartek wyląduje na warszawskim Okęciu. Oczywiście jest nowiutki, pachnący, ma ładne fotele i fajne, spore ekrany zamontowane w siedzeniach, które umilą pasażerom podróż za pomocą filmów, gier oraz książek cyfrowych. Ale nie miejcie złudzeń →

W Ameryce żadne mi nie smakują. Chce mi się zwykłych, śmietankowych. Niestety lody Algida na patyku, które lubię najbardziej na świecie, nie podbijają amerykańskiego rynku. W telewizji nie hula reklama z promocją “kup jednego, wygraj drugiego”. Tu Algidy nie ma. →

Z daleka było widać, że coś się dzieje. Ludzie stawali na palcach i wyciągali w górę ręce z aparatami.
– Ocho, pewnie znów jakaś gwiazda – rzekł Pan X i sam wyjął swój sprzęt. Jak zwykle poinstruował mnie bym pokazała →

Kiedy zainteresuje mnie jakaś historia, zapadam się w nią bez reszty. Czytam wszystko co się da. Niestety bywa tak, że zajeżdżam temat jak ulubioną piosenkę, której w pewnym momencie nie mogę już słuchać, bo leciała zbyt wiele razy pod rząd. →

Ciastka znajdowały się w przezroczystym pudełku i wyglądały bajecznie. Były mocno czekoladowe. Wierzch popękany i ładnie przypieczony. W środku na pewno był raj. Pudełko natychmiast wylądowało w koszyku. Byłam gotowa jeść jeszcze przed dotarciem do kasy, ale Pan X  dał →

Nadszedł maj a wraz z majem w centrum Waszyngtonu, kilka kroków od Białego Domu znów ustawili się farmerzy z sąsiednich stanów, Virginii i Maryland. Może to za duże słowo “ustawili się”. Przyjeżdżają tylko raz w tygodniu, w czwartki. Kiedyś pisałam →

Jakiś czas temu mądry pan na łamach jakiegoś portalu (nazwy nie pamiętam) radził Amerykanom w jaki sposób rozsądnie gospodarować budżetem i ograniczyć wydatki. Ekspert wyliczył ile przeciętny John wydaje na drobne przyjemności, które w skali roku idą w tysiące dolarów. →

W weekendy i popołudniami jest taki tłum, że nie da się spokojnie spacerować. Przed południem też jest ścisk, bo do Waszyngtonu ściągają autokary wypełnione ludźmi. Moi sąsiedzi mówią, że chodzą o szóstej rano. Sama jestem zbyt leniwa na spacery o →

– Nigdy nie zrozumiem fenomenu niektórych amerykańskich “biznesów” – rzekł Pan X, kiedy siadaliśmy w słynnej kawiarni przy 60 ulicy na Manhattanie, która nazywa się Serendipity. Zanim zajęliśmy miejsca, pan którego zadaniem jest  zaprowadzenie gości do wolnego stolika, wygłosił (zapewne →

Doktor Czu (naprawdę nazywa się inaczej, ale na potrzeby tej historii taki mu nadam pseudonim) przysłał mi mail. Wiadomość ma grafikę świąteczną ale życzeń nie ma. Doktor Czu napisał, że on i jego zespół (wymienił imiona załogi) z przyjemnością zaopiekuje →