Cherry Blossom Festival czyli Festiwal Kwitnącej Wiśni

Festiwal Kwitnącej Wiśni odbywa się w Waszyngtonie od ponad stu lat, choć oczywiście na przestrzeni dekad zmieniał się jego charakter. Jest to święto upamiętniające wydarzenia z marca 1912 roku, kiedy to w stolicy USA posadzono pierwsze japońskie wiśnie będące darem od władz Tokio. Amerykanom od lat podobały się kwitnące na różowo drzewa z Japonii i zaczęli sprowadzać je na własną rękę pod koniec XIX wieku. Jednak zanim obsadzono stolicę tysiącami drzew, wydarzyło się nieszczęście a może delikatniej mówiąc, pech pokrzyżował te plany.

Burmistrz Tokio na wieść o tym, że japońskie wiśnie tak bardzo zachwycają Amerykanów w stolicy USA, postanowił podarować miastu 2000 drzew. Był to taki gest mający przypieczętować przyjacielskie relacje między obu miastami. Kiedy jednak wiśnie przypłynęły do Ameryki statkiem w 1910 roku, okazało się niestety, że wszystkie trawi zaraza. Prezydent William Taft zmuszony był do podjęcia decyzji o spaleniu drzew. Zrobiono to publicznie. 

Władze Tokio chcąc zrekompensować stratę, wysłały kolejną, jeszcze większą partię, tym razem ponad 3000 wiśni. W marcu 1912 roku  pierwsza dama Helen Taft oraz żona ambasadora Japonii posadziły dwie wiśnie przy Tidal Basin (to rezerwuar wodny w centrum Waszyngtonu, wyglądający jak jezioro, ale bez plaży). W następnych latach wiele pierwszych dam również sadziło kolejne drzewa w tej części stolicy USA.

Festiwal Kwitnącej Wiśni przyciąga do Waszyngtonu około miliona gości

I choć odbywają się przy okazji imprezy towarzyszące, koncerty, w restauracjach są promocje, w sklepach z pamiątkami pełno jest gadżetów z różowymi kwiatkami a punktem kulminacyjnym jest parada na ulicach Waszyngtonu, to jednak największą atrakcją jest po prostu spacer po stolicy z tysiącami kwitnących na różowo i biało drzew.

Waszyngton jest miastem pomników i upamiętniania wielkich Amerykanów

Przy Tidal Basin, czyli dookoła zbiornika w okół, którego posadzono wiśnie stoją monumenty dedykowane prezydentom Franklinowi Delano Rooseveltowi i Thomasowi Jeffersonowi a także Martinowi Lutherowi Kingowi, zamordowanemu w 1968 roku działaczowi na rzecz równouprawnienia Afroamerykanów. Festiwal Kwitnącej Wiśni więc jest dla mnie doskonałym pretekstem, by pokazać Ci również te miejsca w scenerii kwitnących na różowo i biało drzew.

Popiersie Martina Luthera Kinga

Najnowszy z wymienionych monumentów, odsłonięty w 2011 roku. Płaskorzeźba z białego granitu licząca sobie 9 metrów wysokości. Luther King jest ustawiony przodem do mauzoleum Thomasa Jeffersona znajdującego się na drugim brzegu sztucznego zbiornika. Oba pomniki dzieli jednak odległość około kilometra. Teren parkowy w okół pomnika obsadzono japońskimi wiśniami i w czasie kwitnienia jest tam dosłownie biało i różowo.

Posąg prezydenta Thomasa Jeffersona

Monumentalna budowla z marmuru z mierzącym prawie 6 metrów posągiem upamiętniającym trzeciego prezydenta Stanów Zjednoczonych jest bardzo ładnie położona. Ze schodów budowli pięknie widać zbiornik a wiosną, w czasie gdy odbywa się Festiwal Kwitnącej Wiśni jest szczególnie urokliwie. Jefferson to ciekawa postać i przy okazji przemycę dwa zdania. Miał dwie słabości, dobre jedzenie i ogród. Uwielbiał warzywa, miał swoje grządki oraz notatnik, w którym wszystko skrupulatnie zapisywał. Co i kiedy posadził, jak rosło i wreszcie jaki był plon.

Thomas Jefferson eksperymentował z roślinami, sprowadzał sobie sadzonki skąd się da. I tak na przykład winogrona przyjechały do niego z Włoch, pszenica z Irlandii a ogórki ściągnął z Ohio. Jeśli mu coś smakowało, to brał przepis. Zachowała się np. odręczna notatka prezydenta z dokładną instrukcją, w jaki sposób przygotować lody waniliowe. Są to szalenie ciekawe historie i mam nadzieję, iż w końcu wybiorę się do Monticello, posiadłości Jeffersona z imponującym ogrodem, który według Michelle Obamy jest „najpiękniejszym, jaki kiedykolwiek widziała”. W czasach, gdy Michelle Obama była pierwszą damą i tworzyła swój ogród warzywny przy Białym Domu istniały nawet grządki dedykowane Jeffersonowi.

Miejsce pamięci dedykowane Franklinowi Delano Rooseveltowi przy Tidal Basin

To właściwie cały teren parkowy, ponieważ prezydent nie jest upamiętniony jednym posągiem, czy budowlą z popiersiem. Na koncepcję składa się wiele elementów, kamiennych tablic z cytatami, fontann, posąg prezydenta z psem, czy w końcu Roosevelt na wózku dla osób niepełnosprawnych. Projekt wzbudzał olbrzymie kontrowersje. Za życia Roosevelta, nie pokazywano go na wózku, ukrywano jego niepełnosprawność. Historycy i ludzie walczący z ograniczeniami nawoływali jednak by przedstawić go takim, jaki był i podkreślać przy okazji, że słabość w poruszaniu nie była przeszkodą w skutecznym pełnieniu funkcji. Statua na wózku została dodana do pozostałych elementów kilka lat później, w 2001 roku.  

Upamiętniona jest również Eleanor Roosevelt lecz nie jako pierwsza dama, tylko pierwsza delegatka Stanów Zjednoczonych w ONZ. Dookoła rośnie mnóstwo wiśniowych drzew i możesz sobie wyobrazić jak tam jest podczas kwitnienia i ładnej, słonecznej pogody.

Kilka faktów o Tidal Basin

• • powierzchnia rezerwuaru : 43 hektary
  • głębokość : około 3 metrów
  • ilość wiśni rosnących dookoła : około 3750
  • czas potrzebny na przejście zbiornika dookoła : godzina, dwie a nawet dłużej – w zależności od tempa spaceru i długości przystanków przy opisanych wyżej pomnikach

A jeśli chcesz zobaczyć jak wyglądało to miejsce 4 lata temu i w jakim momencie życia wówczas byłam, to zajrzyj tutaj.